Najmocniej wgryzłam się w temat, kiedy jedna z  moich przyjaciółek -  pianistek rozpoczęła przygodę ze śpiewem. W słynnej  sali Szkoły Muzycznej  przy ul.Jaracza, 217 a później 221, klasie naszej ukochanej profesor fortepianu, spotykałyśmy się by uzupełnić „baterie” mocną kawą i zupką chińską.  Rozśpiewana Przyjaciółka zawsze miała „na warsztacie” jakiś newralgiczny fragment utworu, (najbardziej utkwił mi fragment pieśni  S.Moniuszki „Dwie zorze” – „jasna zorzeńka, boża służeńka, Niech sobie świeci Bogu. A mnie niech kocha moja dzieweńka, Ot tak, jak stoi w progu”…. i ten próg wielokrotnie powtarzany  nawet podczas poprawiania makijażu imprezowego po „ćwiczeniówce” …wybudził  mnie   z wokalnej śpiączki i czym prędzej na teren strun głosowych powróciłam. 

 

      

F.Loewe, "My fair lady"

• Niestety  wolnego czasu na bufetowe dysputy nie zrobiło się więcej ale  było pięknie, twórczo, czasem bardzo smutno bo nagle straciam uwielbianą profesor śpiewu, wspaniałą artystkę Teatru Wielkiego w Łodzi.

                           Teatr Wielki w Łodzi natomiast , przez pewien czas był moją przystanią, bynajmniej nie cichą, ale miałam wielką przyjemność poznać  operową podszewkę jak i fasadę tej instytucji . Poznałam wyjątkowe, wybitne postacie tego świata – śpiewaków,tancerzy, muzyków, dyrygentów, reżyserów, scenografów. Mam to szczęście, że moje wspomnienia sięgają do dzieciństwa, bo z zespołem , w którym się wychowałam  współpracowało wielu artystów łódzkiej opery i baletu.

Najbardziej wyraziste wspomnienie związane jest z solistką łódzkiego baletu, wybitną reżyserką spektakli operowych, która robiła choreografie dla zespołu na uroczysty koncert inaugurujący otwarcie Szpitala Centrum Matki Polki w Łodzi. Przygotowywaliśmy specjalnie napisane dla nas piosenki „Bajka dla mamy”, „Ojciec Wirgiliusz”, robiliśmy tło Krzysztofowi Antkowiakowi, do którego wzdychały wszystkie dziewczyny w Polsce . Pech chciał, że dzień wcześniej na lekcji WF były skoki w dal i ja w swoich kończynach miałam pokaźne zakwasy, a choreografia maestry wymagała ponadnormalnej ilości przykucnięć.  Dawałam radę przykucnąć co trzeci raz…była afera, że córka kierowniczki, że się obija….itp .Padły baaaardzo ostre słowa , no ale to pani z teatru, w dodatku Wielkiego, trzeba było podejść do tematu z pokorą… tej pokory dziś brak w szerokich kręgach…ale to temat na inny wpis.

 

 Codzienność teatralna bywa trudna, nieznośna, nieprzewidywalna. Generalnie to trudny świat, tworzą go ludzie bardzo wrażliwi, egocentryczni a jednocześnie  to materia , w której  bez konsensusu nie osiągnie się celu. Bywa, że jakikolwiek alians w tej świątyni sztuki jest nieosiągalny. Ubolewam nad tym , bo na pewno traci na tym  sztuka i przede wszystkim człowiek. Mnie udało się przejść suchą stopą przez wszelkie wewnątrzteatralne  powodzie ale wiem od kolegów, że wielu artystów, pięknych ludzi, teatr mocno poranił.

W tym szczególnym, dedykowanym teatrowi operowemu dniu życzę Ludziom Opery spokoju, twórczej atmosfery, mądrych włodarzy zarządzających  muzycznymi  instytucjami.   „Opera nie da się zabrać żadnej wojnie” – tak  piękną myśl wyraził pan  Jacek  Jekiel, wiceprezes Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów, dyrektor Opery na Zamku w Szczecinie. Tym bardziej w obliczu dramatycznych wydarzeń świata, wyciszmy, zakończmy wewnętrzne wojenki i zwaśnione tygle wywindowanych absurdalnie pretensji i kłótni. Jak napisał pan dyrektor „Opera to  Obcowanie, Odwaga, Oświecenie, Odczucia, Otwartość. A teraz przede wszystkim to Obietnica lepszego jutra.”